Verwondering 36: Ambacht
Afgelopen weken richtte ik mijn aandacht op de gewone dingen om mij heen in Hendrik Ido Ambacht.
Beleef de verwondering erover met me mee.
Lopend langs de Noord, zag ik meer veren van vogels liggen dan de weken er voor. Ik realiseerde me dat herfst, ruitijd is. Mijn kippen zijn ook de helft van hun verenkleed kwijt. De nieuwe zijn nu lekker aan het groeien. Zoals zo vaak afgelopen tijd, regende het. Toen ik stilstond en deze veer bekeek, zag ik dat de druppels erop bleven liggen en dat de streepjes van de veer uitvergroot werden.
Prachtig, regendruppels als vergrootglas.
Een stukje verder werd ik verrast door een braamstruik in tweede bloei.
Het geel van het Jacobskruiskruid in de berm bracht kleur in de somberheid.
In mijn tuin bleef het een aantal dagen half donker. De druppels op de roos lichtten een klein beetje op.
Wat was het feest toen de zon doorbrak die de herfstbladeren in lichter laaie zettte.
Een morgen sprong er uit. Het was een koude heldere nacht geweest en nagenoeg windstil. Boven de vochtige omgeploegde aarde en de sloot langs het Zuidpad condenseerde de waterdamp toen de zon opkwam. Het waren ideale omstandigheden voor het ontstaan van grondmist.
De zon stond nog laag en de mystieke sfeer boven de Ambachtse polder werd nog groter door de zonneharpen of Jacobsladder. Deze zonnestralen ontstaan door de weerkaatsing van het zonlicht op de vocht- en/of stofdeeltjes in de lucht. Een fascinerend natuurverschijnsel waardoor ik elke keer weer stil en verwonderd raak. Ik koos een standpunt richting de Pruimendijk waarbij de harpen ook nog eens reflecteerden in het spiegelgladde slootwater.